بهزیستی روانشناختی بخش جدایی ناپذیر سلامت کلی ما است. جامعه اغلب بهزیستی را چیزی بیولوژیکی و فیزیکی می‌داند: وضعیت بدن ما، میزان تغذیه سالم، ورزش و فعالیت جسمی که انجام می‌دهیم. با این حال، یک جزء کلیدی سلامت در این مورد وجود ندارد. این بهزیستی روانشناختی است که شامل عملکرد درونی ما و نحوه توصیف ما در زندگی است. به طور کلی بهزیستی روانشناختی عبارت است از وضعیت شکوفایی در زمینه های مختلف زندگی، مانند روابط، در محل کار، تفریح و غیره، با وجود فراز و نشیب ها. این آگاهی است که ما از مشکلات خود جدا هستیم و این باور است که می توانیم آن مشکلات را مدیریت کنیم.

قبل از بررسی سلامت روانی، مهم است که بدانیم بهزیستی روانی چه چیزی نیست: عدم وجود بیماری روانی، فقدان مشکلات، چالش ها و ناملایمات. در واقع، غالباً ناملایمات، از جمله مواجهه با بیماری روانی است که سلامت و رفاه روانی را شکل می دهد و آن را تقویت می کند. همانطور که یک استخوان شکسته پس از بهبودی قوی‌تر می‌شود، هر بار که با مشکلاتی روبرو می‌شوید و با آن‌ها کنار می‌آیید، بهزیستی روانشناختی شما نیز می‌تواند تقویت شود.

بهزیستی روانی شامل سلامت روانی، عاطفی و اجتماعی است. بهزیستی روانشناختی به نحوه حرکت ما در زندگی و واکنش نسبت به آشفتگی آن اشاره دارد. این نوسانات می تواند از عوامل استرس زای روزمره تا تغییرات مهم زندگی متغیر باشد.

تست بهزیستی روانشناختی ریف

تعریف بهزیستی روانشناختی

بهزیستی روانشناختی نحوه واکنش ما به فراز و نشیب های زندگی است. در این تعریف ساده رفاه روانی معنا و مفهوم عمیق تری برای زندگی ما نهفته است. این شامل نحوه فکر کردن، مدیریت احساسات (سلامت عاطفی) و عمل یک فرد است. این بخش مهمی که ما هستیم معانی متعددی دارد. این ویژگی‌ها - که همگی در واقع مهارت‌هایی هستند که می‌توانیم تمرین کنیم و توسعه دهیم - همه بخشی از بهزیستی روانی هستند:

• پذیرش خود
• احساس هویتی مستقل
• دانستن و استفاده از نقاط قوت شخصیت منحصر به فرد ما
• درک دقیق واقعیت
• تمایل به رشد مداوم
• شکوفایی در مواجهه با ناملایمات (تاب آوری هیجانی)
• داشتن و دنبال کردن علایق
• دانستن و وفادار ماندن به ارزش ها
• حفظ روابط عاطفی سالم
• امیدواری
• استاد درونی و حس کنترل بر زندگی
• عزم
• عاملیت و فعال بودن

تفاوت سلامت روان و بهزیستی روانشناختی

مردم اغلب از واژه‌های سلامت روان و سلامت روان به جای یکدیگر استفاده می‌کنند، اما این نادرست است. بیایید تعریف هر دو اصطلاح را بررسی کنیم و تفاوت بین آنها را بیاموزیم. بهزیستی زوانشناختی مفهومی عمده تر و گسترده تر از سلامت روان است که سلامت روان را هم پوشش می دهد. سلامت روان شما به تجربیات زندگی، عوامل محیطی و روابط و قدرت جامعه اطراف شما بستگی دارد و بیشتر با مفهوم عکس ان که اختلال روانی است مرتبط است. اما بهزیستی روانشناختی ربطی به وجود اختلالات یا مشکلا روان ندارد و درعوض، به این معناست که شما مهارت‌هایی را دارید که می‌توانید با آنچه که زندگی سر راهتان قرار می‌دهد کنار بیایید.

اهمیت بهزیستی روانشناختی

هر روز احتمالاً با چیزهایی روبرو می شوید که خارج از کنترل شماست. بهزیستی شما نحوه تعامل شما با آنها و چگونگی حل مسئله را شکل می دهد. با داشتن بهزیستی روانشناختی خوب، آمادگی بیشتری برای رویارویی با عدم اطمینان در زندگی دارید. این بدان معنا نیست که شما تأثیر عدم اطمینان یا رویدادهای چالش برانگیز زندگی را احساس نمی کنید. اما در عوض، می‌توانید راحت‌تر آنها را مدیریت کرده و حرکت کنید. مراقبت از بهزیستی روانشناختی شما همچنین می تواند از بهبود سلامت عاطفی و روانی از جمله عزت نفس بیشتر و کاهش اضطراب حمایت کند.

مطالعات نشان داده است که افرادی که از بهزیستی روانشناختی بالاتری برخوردار هستند، احتمالاً زندگی سالم تر و طولانی تری دارند. آنها همچنین احتمال بیشتری برای لذت بردن از کیفیت زندگی بهتری دارند. بهزیستی روانشناختی بهتر همچنین با مشکلات اجتماعی کمتری همراه است. به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که افراد با بهزیستی روانی بالا، کمتر درگیر فعالیت های مجرمانه یا سوء مصرف مواد مخدر و الکل هستند. علاوه بر این، بهزیستی روانشناختی مثبت تمایل به پیش بینی درآمدهای بالاتر و رفتارهای اجتماعی بیشتر دارد.

افراد همچنین زمانی که نیازهای اساسی خود را برآورده می کنند، بیشتر از بهزیستی روانشناختی مثبت لذت می برند. زندگی در یک منطقه امن، داشتن غذای کافی و داشتن سرپناه کافی همگی عوامل مهمی برای بهزیستی روانشناختی هستند.

تست شادکامی آکسفورد

مثال های بهزیستی روانشناختی

بهزیستی روانشناختی به روش های بی شماری وجود دارد. این مثال‌های بهزیستی روانی تنها چند نمونه هستند که نشان می دهد افراد از بهزیستی روانی خوبی برخوردارند:

1. مردی که شغل خود را از دست می دهد و از عشق خود به یادگیری استفاده می کند تا در برخی کلاس ها شرکت کند تا مسیر شغلی جدیدی را شروع کند که بیشتر با علایقش مطابقت داشته باشد.
2. زنی که حضور یا بازدید از کنسرت‌ها، نمایش‌ها و موزه‌ها را جزوی از برنامه اش می‌سازد، زیرا هنگام انجام این کار احساس شادی و رضایت می‌کند.
3. ورزشکار نوجوانی که از یک تیم جدا شده است و با عزم و اراده سخت تمرین می کند تا در فصل آینده به عضو تیم تبدیل شود.
4. زنی که روزگاری دوره بی خانمانی را تجربه کرد و اکنون با داوطلب شدن در سازمان هایی که در گذشته به او کمک کرده اند خدمت می کنند.
5. مردی که همسرش با فردی رابطه نامشروع داشت، با بخشیدن او و طلاق مدنی او، تلخی و کینه را رها می کند و سپس به زندگی خود ادامه می دهد.
6. انسان مضطرب و افسرده ای که هر روز از رختخواب بیرون می آید، برای آن روز هدفی می آفریند و قدم های کوچکی در راه آن برمی دارد و به شجاعت و پیشرفت در پایان روز اذعان می کند.

مولفه های بهزیستی روان اصلاً ربطی به وجود یا عدم وجود بیماری ندارد. فردی که با یک اختلال روانی زندگی می کند نیز می تواند به بهزیستی روانی دست یابد. به همین ترتیب، کسی که نه بیماری روانی و نه جسمی دارد، می تواند از بهزیستی روانشناختی ضعیفی برخوردار باشد. بهزیستی روانی و همه چیزهایی که در بر می گیرد به خودی خود اجزای حیاتی زندگی هستند. آنها چیزی نیستند که صرفاً به عنوان فقدان مشکلات وجود داشته باشند. بهزیستی روانشناختی ویژگی‌ها و مهارت‌هایی هستند که در طول زندگی پر فراز و نشیب و باکیفیت، به طور مداوم آن‌ها را توسعه داده و تقویت می‌کنیم.

 شرکت در تست اختلالات روانی SCL-90

ابعاد بهزیستی روانی، یهزیستی روانشناختی ریف

قبل از سال 1989، تحقیقات قابل توجهی با مفهوم بهزیستی مرتبط بود که همزمان با افزایش جنبش روانشناسی مثبت بود. این تحقیق در درجه اول بر آنچه که اکنون مفاهیم مرتبط شادی، رضایت از زندگی و عاطفه مثبت در نظر گرفته می شود متمرکز بود (ریف، 2014). در حالی که تحقیقات بر روی این مفاهیم، مضامین همپوشانی را در مورد بهزیستی و عملکرد بهینه نشان داد، هیچ یک به تنهایی مفهوم بهزیستی روانشناختی را به طور کامل دربرگرفت.

جالب اینجاست که شش بعد رفاه روانشناختی ریف از تحقیقات انجام شده در زمینه سالمندی به دست آمده است.  امروزه بهزیستی روانشناختی ساختار جداگانه ای است که به صورت شش بعد اصلی تعریف شده است (اقتباس از ریف و کییز، 1995):

پذیرش خود

این جز یعنی نگرش مثبت نسبت به خود؛ تصدیق و پذیرش جنبه های متعدد خود، از جمله ویژگی های خوب و بد؛ احساسات مثبت نسبت به گذشته. سطح پذیرش ما بر میزان رضایت از زندگی ما تأثیر زیادی دارد. پذیرش خود به معنای داشتن نگرش مثبت نسبت به خود است. علاوه بر این، به این معنی است که با گذشته خود در صلح و آرامش باشید. عدم پذیرش خود به معنای نارضایتی از خود، گذشته یا جنبه های خاصی از خودتان است. شاید شما می خواهید متفاوت باشید.

من بیشتر جنبه های شخصیتم را دوست دارم.

روابط مثبت با دیگران

 روابط مثبت با دیگران به معنی روابط گرم، رضایت بخش و قابل اعتماد با آنهاست؛ نگرانی برای رفاه دیگران؛ ظرفیت همدلی، محبت و صمیمیت قوی؛ درک دادن و گرفتن روابط. همچنین، می‌دانید که روابط بین فردی خوب مستلزم دادن و گرفتن است. افرادی که در این بعد امتیاز پایینی دارند، روابط نزدیک و قابل اعتماد کمی دارند. برای آنها ابراز محبت، باز بودن و اهمیت دادن به دیگران مشکل است.

بنابراین، آنها برای ایجاد روابط عاطفی قوی مشکل دارند و حاضر به سازش نیستند. این منجر به ناامیدی، انزوای اجتماعی و عدم حمایت می شود. در اینجا باید متذکر شوم که انزوای اجتماعی و عدم حمایت اجتماعی از نظر علمی ثابت شده است که احتمال ابتلا به بیماری را افزایش می دهد و حتی امید به زندگی را کاهش می دهد.

مردم مرا به عنوان فردی انفاق کننده توصیف می کنند که مایلم وقتم را با دیگران به اشتراک بگذارم.

خودمختاری و استقلال

 خودمختاری و استقلال؛ توانایی مقاومت در برابر فشارهای اجتماعی برای تفکر و عمل به روش های خاص، تنظیم رفتار از درون، و ارزیابی خود بر اساس معیارهای شخصی. یعنی احساس کنید که می توانید خودتان انتخاب کنید و خودتان تصمیم بگیرید حتی اگر خلاف نظر دیگران باشد. بنابراین، به این معنی است که شما می دانید چگونه در برابر فشار اجتماعی مقاومت کنید. افراد با استقلال بالا می دانند چگونه رفتار خود را تنظیم کنند و به جای انتظارات دیگران، خود را بر اساس معیارهای شخصی ارزیابی کنند.

افرادی که سطح پایینی از خودمختاری دارند در برابر فشار اجتماعی تسلیم می شوند. آنها به آنچه دیگران به آنها می گویند رضایت می دهند. آنها تحت تأثیر معیارهای دیگران قرار می گیرند و هدایت می شوند. همچنین نگران انتظارات و ارزیابی های دیگران هستند. هنگام تصمیم گیری به قضاوت دیگران اعتماد می کنند.

من به نظرات خود اطمینان دارم، حتی اگر مخالف اجماع عمومی باشد.

تسلط بر محیط

 احساس تسلط و شایستگی در محیط خود؛ توانایی کنترل مجموعه پیچیده ای از فعالیت های خارجی و فرصت های مناسب؛ ظرفیت انتخاب یا ایجاد زمینه های متناسب با نیازها و ارزش ها. این بعد مربوط به مدیریت فرصت ها و خواسته های محیط برای ارضای ظرفیت ها و نیازهای شماست. تسلط بر محیط خود همچنین به معنای دانستن نحوه انتخاب و استفاده از فرصت هایی است که پیش می آید. حتی ایجاد فرصت های مناسب برای نیازهای شما و همسو با ارزش های شما.

عدم تسلط بر محیط باعث احساس درماندگی می شود. احساس می کنید که قادر به رویارویی با مسائل روزمره و رویارویی با موقعیت هایی که پیش می آید نیستید. حتی کمتر احساس می کنید که می توانید شرایط را به نفع خود تغییر دهید یا بهبود بخشید. همچنین، فرصت‌ها را از دست می‌دهید، زیرا احساس می‌کنید توانایی رویارویی با آنها را ندارید یا از آنها آگاه نیستید.

به طور کلی، من احساس می کنم که مسئول موقعیتی هستم که در آن زندگی می کنم.

هدفمندی در زندگی

هدفمندی در زندگی در بهزیستی روانشناختی به معنی داشتن اهداف و احساس جهت است. احساس اینکه زندگی حال و گذشته معنایی دارد. داشتن باورهایی که به زندگی و همچنین اهداف و مقاصد زندگی می بخشد. همچنین، شما رویاها و اهدافی دارید که دنبال می کنید و احساس می کنید که می دانید کجا می خواهید بروید. افراد بی هدف احساس می کنند که زندگی آنها بی معنی است. آنها هیچ هدفی در گذشته، حال یا آینده خود نمی بینند. به احتمال زیاد، آنها فاقد رویاها و اهدافی برای دستیابی هستند.

برخی افراد بی هدف در زندگی پرسه می زنند، اما من یکی از آنها نیستم.

رشد فردی

رشد فردی احساس توسعه مداوم و این احساس که فرد در حال رشد و گسترش است. گشودگی به تجربیات جدید؛ درک پتانسیل و بهبود درک شده در خود و رفتار در طول زمان؛ تغییری که نشان دهنده خودشناسی و اثربخشی بیشتر است. این جستجو برای یادگیری، تجربیات جدید و رسیدن به پتانسیل شماست. بنابراین، به این معنی است که برای مثال، خودشناسی، ضعف ها، رفتارهای خود را بهبود بخشید، هوش هیجانی و بهره وری خود را توسعه دهید. عدم رشد شخصی یا رشد ناکافی شخصی باعث ایجاد احساس کسالت، بی علاقگی و رکود می شود. شاید شما احساس می کنید که نمی توانید رفتارها یا نگرش های سازنده ای برای مقابله با چالش های زندگی ایجاد کنید.

من فکر می کنم داشتن تجربیات جدیدی که نحوه تفکر شما در مورد خود و جهان را به چالش می کشد، مهم است.

برای سنجش 6 بعد بهزیستی روانی، تست بهزیستی روانشناختی ریف را از دست ندهید

افزایش بهزیستی روانشناختی

اگر به دنبال بهبود بهزیستی روانی خود هستید، چندین کار وجود دارد که می توانید برای احساس و عملکرد بهتر انجام دهید. در اینجا یک مرور کلی از چهار کاری است که باید برای بهبود احساس کلی رفاه خود انجام دهید.

ارتباط با دیگران

شواهد محکمی وجود دارد که نشان می‌دهد احساس نزدیکی و ارزش‌گذاری با دیگران، نیاز اساسی انسان است و به عملکرد خوب کمک می‌کند. واضح است که روابط اجتماعی برای ارتقای رفاه و برای عمل به عنوان یک محافظ در برابر بیماری های روانی برای افراد در هر سنی حیاتی است. با در نظر گرفتن این موضوع، سعی کنید امروز کاری متفاوت انجام دهید و ارتباط برقرار کنید. به جای ارسال پیام با کسی صحبت کنید، با یک فرد جدید صحبت کنید، بپرسید آخر هفته دوستتان چطور بوده و وقتی به شما می گوید واقعا گوش کنید، به همکارانتان صحبت کنید.

تست سلامت عمومی GHQ

فعالیت جسمی و افزایش بهزیستی روانشناختی

فعالیت بدنی منظم با میزان کمتر افسردگی و اضطراب در تمام گروه های سنی مرتبط است. ورزش برای کاهش زوال شناختی مرتبط با افزایش سن و برای ارتقای رفاه ضروری است. اما برای اینکه احساس خوبی داشته باشید نیازی نیست که تمرین شما شدید باشد، فعالیت‌های آهسته‌تر، مانند پیاده‌روی، می‌توانند از مزایای تشویق تعاملات اجتماعی و همچنین ارائه سطحی از ورزش برخوردار باشند. احساس نکنید که باید ساعت ها را در باشگاه بگذرانید. بهتر است فعالیت هایی را پیدا کنید که از آنها لذت می برید و آنها را به بخشی از زندگی خود تبدیل کنید؛ در اینجا چند ایده وجود دارد:

• از پله ها برید نه از آسانسور
• بعد از ناهار به پیاده روی بروید
• یک ایستگاه زودتر از همیشه از اتوبوس پیاده شوید و قسمت آخر مسیر خود را به سمت محل کار پیاده روی کنید
• یک فعالیت ورزشی کاری را سازماندهی کنید
• در یک پارک محلی گردش کنید
• قبل از اینکه صبح به محل کار بروید، «ورزش های آسان» مانند حرکات کششی را انجام دهید
• به جای تماس یا ایمیل زدن به سمت میز کسی بروید

[caption id="attachment_15080" align="aligncenter" width="600"] با افزایش فعالیت جسمی، فعالیت مغز نیز افزایش می یابد[/caption]

افزایش توجه و خودآگاهی

یادآوری اینکه "به خود توجه داشته باشید" می تواند آگاهی را تقویت و گسترش دهد. مطالعات نشان داده اند که آگاهی از آنچه در زمان حال روی می دهد به طور مستقیم به سلامتی شما کمک می کند و توجه به "لحظه اینجا و اکنون" می تواند به تایید مجدد اولویت های زندگی شما کمک کند. افزایش آگاهی همچنین درک تان را از خود افزایش می دهد و به شما امکان می دهد بر اساس ارزش ها و انگیزه های خود انتخاب های مثبتی داشته باشید. برای لذت بردن از لحظه و محیط اطراف خود کمی زمان بگذارید. در اینجا چند ایده وجود دارد:

• یک گیاه برای محل کار خود تهیه کنید
• یک روز "نظافت محیط اطراف" داشته باشید
• به احساس یا رفتار خودتان نسبت به همکاران یا اعضای خانواده توجه کنید
• در سفر به محل کار یا برگشتن از مسیر متفاوتی انتخاب کنید
• برای ناهار از یک مکان جدید دیدن کنید

یادگیری مداوم و بهزیستی روانی

یادگیری مداوم در طول زندگی باعث افزایش عزت نفس و تشویق به تعامل اجتماعی و زندگی فعال تر می شود. شواهد نشان می دهد که فرصت شرکت در کار یا فعالیت های آموزشی به ویژه به رهایی افراد مسن از افسردگی کمک می کند. عمل تعیین اهداف، که به ویژه با یادگیری بزرگسالان مرتبط است، به شدت با سطوح بالاتر بهزیستی روانی مرتبط است. در اینجا چند ایده برای یادگیری وجود دارد:

• چیزی در مورد اطرافیان خود بیابید
• برای کلاس ثبت نام کنید
• اخبار یا کتاب بخوانید
• یک باشگاه کتاب راه اندازی کنید
• جدول کلمات متقاطع یا سودوکو انجام دهید
• در مورد چیزی تحقیق کنید که همیشه در مورد آن فکر کرده اید
• یک زبان جدید یاد بگیرید

کمک به دیگران

مشارکت در زندگی اجتماعی و اجتماعی توجه بسیاری را در زمینه تحقیقات بهزیستی به خود جلب کرده است. افرادی که گزارش می دهند علاقه بیشتری به کمک به دیگران دارند، به احتمال زیاد خود را شاد ارزیابی می کنند. تحقیقات در مورد اقدامات برای ارتقای شادی نشان داده است که انجام یک عمل محبت آمیز یک بار در هفته در یک دوره شش هفته ای با افزایش بهزیستی همراه است. چند نمونه از چیزهایی که می توانید امتحان کنید عبارتند از:

• تشکر کردن از کسی برای کاری که برای شما انجام داده است
• از دوستان، خانواده یا همکاران بپرسید که چطور هستند و واقعاً به پاسخ آنها گوش دهید
• گذراندن وقت با دوستان یا اقوام که نیاز به حمایت یا همراهی دارند
• پیشنهاد کمک به کسی که می شناسید
• کمک داوطلبانه در جامعه خود، مانند کمک در مدرسه، بیمارستان یا خیریه ها و فرهنگسراها

نویسسنده: یاسمن اکبرزاده، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

بازبینی: امین زندی، روانشناس بالینی